Autisme met Amanda van Adrichem

Amanda van Adrichem is 28 jaar en kreeg haar autisme diagnose op haar 19e. Vaak kreeg zij op school niet de behandeling die zij verdiende, maar toch hield ze vol en heeft zij haar HBO afgemaakt. Na haar HBO heeft zij twee masters gevolgd op de Universiteit van Edinburgh (Advanced Arabic en Islamic and Middle Eastern Studies). Ondanks haar goede opleiding is Amanda vooralsnog werkloos.

Amanda is flexibel, open minded en cultureel sensitief doordat zij in veel verschillende landen heeft gewoond. Ook heeft zij in haar eentje een reis gemaakt naar Marokko en Egypte om haar Arabisch te verbeteren.

In deze podcast bespreken wij haar reis naar autisme en focussen wij op educatie en werk.

Vind Amanda op: LinkedIn I Instagram  

Gepresenteerd door Nora Hoekstra, Hidden disabilities

Wil jij ook jouw verhaal delen? Mail dan naar Gesprekken@hiddendisabilitiesstore.com 

Voor meer informatie: https://hiddendisabilitiesstore.com/nl/

Transcript

Nora:
Welkom bij de eerste aflevering van Sunflower Gesprekken. Mijn naam is Nora en ik ben jullie host. Voor de eerste aflevering ga ik in gesprek met Amanda. Amanda is 28 jaar en Sunflower-drager en kreeg haar autisme-diagnose op haar 19e. Welkom Amanda. Zou je jezelf even willen voorstellen?

Amanda:
Ga ik zeker doen. Ja. Mijn naam is Amanda van Adrichem. Ik ben nu 28 jaar oud en ik ben opgegroeid grotendeels in het buitenland. De eerste zeven jaar heb ik in Nederland gewoond en daarna heb ik een jaar in Engeland gewoond. Daarna zijn we verhuisd naar Nigeria voor drie à vier jaar en daarna heb ik nog vier jaar in Qatar gewoond. De hobby’s die ik heel erg leuk vind om te doen zijn duiken, nieuwe talen leren, zwemmen. Op het moment sport ik ook veel en hou ik me bezig met crossfit en ik vind reizen in het buitenland ook leuk om te doen. Nieuwe culturen exploren vind ik erg belangrijk.

Nora:
Want je spreekt dus Arabisch.

Amanda:
Ja, ik spreek Arabisch, kan het lezen, schrijven. Ik spreek het ook op B1/C1-niveau. Ik kan gewoon een aardig vloeiend gesprek met mensen hebben uit de Arabische wereld.

Nora:
Leuk. En je hebt dus autisme. 

Amanda:

Ja.

Nora:

En autisme, dat ziet er bij iedereen toch net even iets anders uit. Wil je daar wat meer over vertellen? Wat is autisme voor jou?

Amanda:
Hoe het zich bij mij uit is dat, als ik ook terugkijk op mijn studieperiode, het gewoon mij wat meer tijd kost om informatie in mij op te nemen. Dus ik heb een trage informatieverwerking. Soms heb ik ook moeite met sociale situaties. Wat bedoelen mensen nou eigenlijk? Soms denk ik ook: kunnen mensen niet gewoon zeggen wat ze bedoelen? Vaak draaien ze eromheen. Ze moeten gewoon letterlijk zijn in wat ze bedoelen. En ik kan ook heel slecht tegen onduidelijkheid. Dat helpt echt niet, daar word ik heel erg onrustig van. Dus dat is eigenlijk wat autisme bij mij betekent en misschien is dat voor iemand anders niet zo, maar autisme moet je ook echt zien per individu. Bij iedereen uit zich dat anders en lopen ze misschien tegen andere dingen aan. Ik loop misschien tegen probleem A aan en de volgende persoon loopt tegen probleem B aan. Maar hij heeft niet probleem A.

Nora:
Hoe was jouw diagnoseproces? Hoelang duurde dat? Want je hebt een best wel...

Amanda:
Ik heb mijn diagnose vrij laat gekregen, om precies te zijn op mijn 19e. Dat onderzoek heeft zes maanden geduurd. Dus een dik halfjaar. Ik moest vragenlijsten invullen. Ik moest opdrachten doen, ook onder tijdsdruk. Daar werd ik helemaal niet vrolijk van. Er zat volgens mij ook iets van een IQ-test bij. Heel veel interviews ook. Ja, dus dat heeft, zoals ik al zei, een halfjaar in beslag genomen en die zes maanden waren ook heel erg vermoeiend voor mij.

Nora:
Ja, snap ik. Want je zei net ook al dat je soms wat meer tijd nodig hebt.

Amanda:
Ja, zeker toen ze met die opdrachten kwamen onder tijdsdruk. Toen dacht ik echt: waarom nou? Laat mij het gewoon doen op mijn manier en in mijn eigen tijd. Dat was een beetje een aparte manier van het onderzoeken van autisme. Maar zo ging dat bij mij. Maar ik weet niet of het nog zo gaat, daar kan ik niet over oordelen.

Nora:
En wat werd jou dan verteld toen je nog geen diagnose had?

Amanda:
Ik had toen al een beetje faalangst. Ik had wel al dat wanneer ik tegen dingen aanliep, ik dat al vrij vroeg bij de decaan heb gemeld. Toen had ik natuurlijk nog niet de officiële diagnose, maar wel dat ik gewoon langzaam was met opdrachten of met dingen in de les of met tentamens en dat ik vaak zo bang was daardoor dat ik dus een opdracht niet zou halen en dat ik weer moest herkansen. Ik moet ook zeggen dat ik altijd heb gevoeld dat er wat was, maar ik kon nooit de vinger erop leggen wat het was. Totdat ik had besloten om me toch te laten onderzoeken. Ik liep al bij een psycholoog vanwege iets anders in de privésfeer. En mijn psycholoog vermoedde dat ik autistische kenmerken had. Maar dat ging buiten haar expertise. En toen was ik net met mijn hbo begonnen in Maastricht. En toen heeft ze mij ook geholpen om me daar aan te melden. En toen kwam dus dat onderzoek van een halfjaar.

Nora:
Ja, dus het is wel echt een reis geweest.

Amanda:
Ja, dat zeker. Het is zeker een reis geweest.

Nora:
En hoe had dat effect op je mentale gezondheid? Voor en na, dus zeg maar…

(AMANDA ZUCHT DIEP)

Amanda:
Daarvoor en daarna was ik sowieso vaak moe. Want je wilt gewoon eigenlijk weten: wat is er nou in godsnaam met mij aan de hand? En je wil zo snel mogelijk duidelijkheid. En echt dat afwachten: wat gaat hier uitkomen? Dat maakte me ook al heel erg wanhopig. En toen ik de diagnose dus op een gegeven moment kreeg, dat was wel een verademing, want er was eindelijk duidelijkheid. Maar dan ga je je toch ook wel een beetje zorgen maken. Hoe nu verder? Hoe gaan nieuwe mensen hierop reageren? Hoe gaat mijn omgeving hierop reageren? Hoe moet het nu verder met mijn studie? Hoe zal dat gaan in de toekomst met werk en hoe gaat de omgeving dit oppakken? Dus eigenlijk, aan de ene kant is het een verademing en je hebt die duidelijkheid, maar dan krijg je die vervolgstappen…

Nora:
Kom er dan ook weer veel zorgen bij?

Amanda:
Ja, dat kan je wel zeggen.

Nora:

Veel gedachten. 

Amanda:

Ja.

Nora:
En hoe is dat nu met educatie, dat had je zelf verteld?

Amanda:
Ik denk dat we daar later nog… Qua onderwijs, nou daar heb ik echt heel veel problemen gehad. 

Nora:

Oké, dan komen we daar zometeen op terug.

Amanda:

Dat is straks, maar bijvoorbeeld…

Nora:

Met werk?

Amanda:

Maar wat ik nu merk, met het zoeken naar werk: de banen zijn er wel en dan solliciteer ik daar ook op. Ik ben naar iets op zoek waar ik mijn Arabisch kan gebruiken en mijn politieke en culturele kennis van het Midden-Oosten. Dan solliciteer je eigenlijk bij organisaties zoals de Rijksoverheid, zoals Buitenlandse Zaken of RVO. En dan wordt je verteld dat ze geen tijd hebben om mij te begeleiden. En als ik mijn autisme niet noem, dan is het vaak dat ik word afgewezen op mijn werkervaring. Ik had graag meer werkervaring op willen doen. Maar ik ben midden in coronatijd afgestudeerd. Ik heb geprobeerd om stage te lopen bij bedrijven, maar die vertelden mij gewoon doodleuk: ‘Bel maar over drie maanden terug, want we zitten nog in een lockdown. Dus we hebben geen budget voor stages. Er zijn geen mogelijkheden en we hebben nu ook geen tijd. Dus bel maar over drie maanden terug.’ Toen zat ik echt wel met mijn handen in het haar. En toen alles weer een beetje openging en toen de versoepelingen ook kwamen, dan alsnog moeten bedrijven weer omschakelen en dat heeft ook aardig wat tijd gekost. Want nu pas zijn er weer veel meer mogelijkheden. De banen zijn er dus gewoon wel, maar ik loop gewoon tegen het probleem aan dat ik het gevoel krijg dat er een probleem wordt gemaakt van mijn autisme en daarbovenop van dat ik de werkervaring niet heb. Dus het is een opeenstapeling van factoren eigenlijk.

Nora:
Ja, heel erg vervelend. Nou, je kreeg de diagnose dus op je 19e. Dus hoe was jouw schooltijd? Basisschool, middelbare school?

Amanda:
Ik liep al vast in mijn basisschooltijd. Ik heb op drie verschillende scholen gezeten in Nederland voordat ik naar Engeland verhuisde. De eerste twee scholen waren gewoon regulier onderwijs. Maar de derde school was speciaal onderwijs. Maar daar hoorde ik ook niet thuis.

Nora:

Nee, dat helpt ook niet.

Amanda:

En de reden waarom ik bij de eerste twee scholen werd weggestuurd, was omdat ik niet met de klas meekwam. Ik had moeite met rekenen en ik had ook moeite met andere onderdelen in het basisonderwijs. Maar ik liep gewoon vast met rekenen. Ik was een stuk langzamer ook, dan de rest van de klas. Automatisch krijg je dan dat je ook wel wordt buitengesloten. Wat kinderen merken dat op, dat je anders bent en toen speelde dat hele aspect van autisme nog niet eens. Maar ik had wel door dat ik anders was. Dat dingen mij veel meer moeite kostten en dat ik meer tijd nodig had om iets gedaan te krijgen of om iets te begrijpen en dat begon op de basisschool.

Nora:
Want je hebt de basisschool wel afgemaakt op het speciaal onderwijs?

Amanda:
Nee. Ik heb daar niet heel lang gezeten, want toen halverwege zijn we naar Engeland verhuisd. En daar ben ik dan wel terechtgekomen op een privéschool. Maar het idee van die school was, of hun hoofddoel was, dat ze er voor elke leerling wilden zijn. Ze wilden elke leerling kunnen helpen. En toen ik daar kwam op school, toen sprak ik natuurlijk nog geen Engels. Binnen drie maanden heb ik Engels geleerd en dat is echt gewoon zo goed gegaan. Mede doordat de docenten aandacht voor mij hadden. De klassen waren klein. Dat maakte veel uit. De dingen waar ik moeite mee had, zoals bijvoorbeeld rekenen en ik moest natuurlijk ook Engels leren, daar werd ik gewoon bij geholpen. En toen kreeg ik wel vrij snel de taal onder de knie. Dus dat scheelde wel…

Nora:

Dat is wel heel mooi.

Amanda:

Maar het zit ‘m gewoon in de ondersteuning en aandacht en dat ben ik later ook gaan zien toen ik in Schotland ben gaan studeren. Maar daar komen we straks op terug.

Nora:
Ja. Want de middelbare school, was dat ook zo’n privéschool?

Amanda:
Nou moet ik even terugdenken. Toen, op de middelbare school, liep ik ook al wel vast, maar dat was wel Brits onderwijs in Qatar. Engels onderwijs en daar waren de klassen ook al op zich klein. Dat scheelde al. Ik deed gewoon altijd mijn huiswerk. Ik deed altijd extra dingen en ik zorgde altijd dat ik goed georganiseerd naar de les toekwam. Daar ben ik door klasgenoten ook om gepest, dus ook dat hielp ook niet echt. Want dan was ik ook weer zo’n uitzondering in de klas, of een buitenbeentje. En daarna ben ik terug naar Nederland verhuisd en heb ik verder de middelbare school in Nederland afgemaakt. Wel ook op een Engelse school. Dat was ook wel bijna privéonderwijs. Maar dat is ook wel aardig goed gegaan. Maar daar liep ik wel tegen problemen aan, ook weer bij tentamens. Dat ik geen extra tijd kreeg. Maar als je geen diagnose hebt of niks om aan te tonen dat je een functiebeperking hebt, krijg je die extra tijd niet. Dus ik wou, als ik die diagnose eerder had gekregen… Ook op mijn middelbare school had ik denk ik ook veel beter gepresteerd in bepaalde tentamens. Want er waren tentamens waar ik heel goed had gescoord en andere waar het weer wat minder was en dat had ook weer gewoon met tijdsdruk te maken. Of bepaalde dingen waar ik dan weer beter in was dan dat andere. Dus tijdsdruk was wel een probleem, maar ik had toen, nogmaals, geen diagnose en dat vind ik wel jammer, maar we kunnen de tijd niet terugdraaien. 

Nora:

Nee, dat is heel erg jammer inderdaad. En op het hbo, ging dat wel goed? Want je hbo was in Nederland, toch?

Amanda:

Ja, dat klopt.

Nora:

Hoe ging dat?

Amanda:
Hbo, eigenlijk in één zin, was een nachtmerrie. Ik heb eigenlijk vier jaar gewoon problemen gehad. In die zin dat het al fout ging bij tentamens. Ik had recht op extra tijd en die kreeg ik dus niet. Bij sommige tentamens wel, bij andere tentamens niet. Wat ook nog eens een keertje was, was dat surveillanten heel slecht geïnformeerd waren. Daar ging het al mis en dan werden mijn tentamenpapieren voortijdig weggehaald. Terwijl ik eigenlijk nog een halfuur had om het af te maken. Maar dan waren ze niet van tevoren goed geïnformeerd. Met docenten heb ik ook veel problemen gehad en dat zat ‘m echt in de communicatie. Ik stuurde hen dan e-mails om duidelijkheid te krijgen over een bepaald iets. En dan kreeg ik vaak geen reactie of de reactie kwam veel te laat en dan ging ik dus langs een kantoor om te vragen om verduidelijking en vaak reageerden ze geïrriteerd. Of: ‘Daar hebben we de autist weer.’ Op een gegeven moment heb ik ook wel de naam ‘aandachtvrager’ naar mijn hoofd geslingerd gekregen en er was ook een docent die zei: ‘Je moet je niet zo aanstellen met je autisme en gewoon eens normaal doen.’ Dat vond ik helemaal erg. En deze docent heeft ook… Zeker in mijn eerste jaar van hbo, waar ik dus ook mijn diagnose kreeg, moest ik veel tentamens herkansen. Gelukkig had ik aan het eind wel de nodige studiepunten om door te gaan naar het tweede jaar. Ik heb ook pas in mijn tweede jaar mijn propedeuse gehaald. Maar deze docent heeft wel de opmerking gemaakt: ‘Aan het einde van je eerste jaar lig je eruit. Deze opleiding ga jij niet halen als jij zo doorgaat.’ En ze wist van mijn autisme-diagnose af. Maar dit was echt een kwestie van bagatelliseren, van: ’Je moet je niet zo aanstellen, je bent een aandachtvrager en doe eens een keer normaal.’ Ik voelde me gewoon totaal niet serieus genomen door deze docent en dat heeft wel heel veel invloed op mij gehad.

Nora:
Echt verschrikkelijk om te horen, maar wel echt supergoed en je mag er trots op zijn dat je gewoon door bent gegaan.

Amanda:
En op een gegeven moment dacht ik: ik laat me niet gek maken door zo’n docent.

Nora:

Nee, goed zo.

Amanda:

En daar kwam ook echt die vechtersmentaliteit: ik moet en ik zal deze opleiding ook afmaken. Ja, ik heb veel problemen gehad en obstakels en ik was gewoon doodmoe aan het einde van de dag. Maar wat ik erg belangrijk vind is: als ik aan iets begin, maak ik het ook af. Ik ben ook echt een doorzetter en hoe moe ik ook ben of hoe ik me ook voel, ik moet en ik zal het afkrijgen. Want ik had ook natuurlijk het idee: als ik deze opleiding niet afmaak, dan heb ik geen diploma, niks. En het is gewoon heel lastig om aan het werk te komen als je niet de nodige papieren hebt.

Nora:
Zeker.

Amanda:
Dus ja, ik ben ook iemand van: ook al is het moeilijk, ik moet en ik zal het voor elkaar krijgen. En het was ook een soort van een reactie, echt dat vechten ervoor. Ik moet en ik zal jullie het tegenovergestelde laten zien.

Nora:
Een heel goede mindset is dat. En na het hbo ben je nog ergens anders gaan studeren? 

Amanda:
Toen ben ik aangenomen voor de master Advanced Arabic in Schotland aan de Universiteit van Edinburgh. Daar heb ik eigenlijk twee masters gedaan, wel apart van elkaar. De eerste was in Advanced Arabic en de tweede in Islamic and Middle Eastern Studies; Midden-Oostenstudies, je hoort het al. Daar heb ik wel de nodige ondersteuning gekregen voor mijn autisme. Docenten waren van tevoren ingelicht over mijn functiebeperking. Ik kreeg extra tijd voor opdrachten, voor papers schrijven en voor mijn tentamens. Dat heeft heel erg geholpen. Ik had een autismecoach via de universiteit en toen bij mijn tweede master kreeg ik ook nog een proofreader. Die leest dan jouw essays of papers door. En die kijkt gewoon puur of datgene wat jij schrijft duidelijk overkomt.

Nora:

Dus dat was wel een heel groot verschil…

Amanda:

Er was een heel groot contrast met Nederland. 

(ZE LACHEN)

Amanda:

Dat kunnen we zeker zeggen. En ook zeker tijdens corona, zeker midden in de lockdowns die we hebben gehad in Schotland, had ik ook heel goed contact met de docenten online. Ik sprak ze regelmatig via de mail, via Zoom, via Teams. Ik heb aardig wat videogesprekken gehad, ook tijdens het schrijven van mijn scriptie. Ik kon altijd terecht bij mijn scriptiebegeleidster en zelfs nog een paar dagen voordat ik het definitief ging inleveren, kon ik nog een laatste paar vragen stellen. De docenten daar geven echt om de studenten die daar komen en ze hebben mij echt ondersteund tot aan het einde.

Nora:
Superfijn om te horen. En wel vervelend natuurlijk, dat er zo’n groot verschil in is.

Amanda:
Het is gewoon een heel groot contrast met Nederland. En wat ik nu ook doe; ik heb voor Autminds gepresenteerd, maar ook voor de Nederlandse Vereniging voor Autisme, daar was ik in Arnhem afgelopen dinsdag. Vorige week dan. Ik heb hen gewoon laten zien, met mijn presentatie, hoe het ook anders kan. Als je iets graag wil, ga ervoor. Maar ook met studeren: ja, de student heeft de verantwoordelijkheid dat hij of zij moet doen wat er gevraagd wordt in de opdrachten. Maar er moet ook van de andere kant goede ondersteuning zijn. Dus het moet van beide kanten komen.

Nora:

Precies. 

Amanda:

De student moet zijn verantwoordelijkheden nakomen, maar ook de onderwijsinstelling in kwestie en daar loopt het gewoon heel vaak fout. 

Nora:
Ja. Sinds wanneer draag jij je Sunflower keycord? Was dat al vanaf je 19e of kwam dat later pas?

Amanda:
Nee, dat was pas veel later. Ik denk, zeker vanaf mijn… even nadenken… ik denk vanaf mijn 25e of 26e. Want ik heb dat keycord gekregen op het vliegveld van Edinburgh omdat het bij de bagagecontrole veel te druk was en daar werd ik helemaal onrustig van en ook overprikkeld. En toen heeft iemand van die afdeling mij dat keycord gegeven en kon ik ook gelijk in de aparte rij die ook wat rustiger was en dan kon ik gewoon rustig mijn bagage openmaken, mijn jas op de band leggen en dan ging het er gewoon wat rustiger aan toe, vergeleken met de andere rijen waar het superdruk was.

Nora:
En heeft dat ook geholpen tijdens de studie of is dat dan daarna?

Amanda:
Ik heb ‘m ook gedragen op de universiteit. Want daar werd hij ook door mensen gedragen, bijvoorbeeld die gewoon geen mondkapje konden dragen. Maar ik heb het keycord ook in de supermarkt om gehad, bij Tesco. Want die erkennen ook het Sunflower lanyard, het keycord. Dus ik heb ‘m eigenlijk in verschillende situaties zeker wel om gehad. Maar hij heeft het meeste geholpen, in mijn geval dan, als ik terugkijk, op het vliegveld. Ik verhuisde dus definitief terug naar Nederland in november 2020. Ik vond het helemaal niks om naar het vliegveld te moeten gaan, want ik dacht: het wordt weer superdruk en dat vliegtuig wordt weer druk. Dus ik had gelukkig assistentie aangevraagd van tevoren en met mijn keycord om kon ik gelukkig als eerste instappen in het vliegtuig. In Amsterdam was het helaas een ander verhaal. Daar ben ik als laatste het vliegtuig uitgegaan. Maar dat ik als eerste het vliegtuig in kon gaan, vond ik wel fijn. Anders moest ik tegelijk met allerlei mensen en dat vliegtuig zat vol. Het was gewoon veel te druk en anders was ik gewoon super overprikkeld dat vliegtuig ingegaan. Dat was ik alsnog wel, maar wel veel minder omdat ik als eerste erin mocht gaan.

Nora:

Ja, superfijn dat je dan wel die ondersteuning kreeg. Wat zou je zeggen tegen iemand die twijfelt om een keycord te dragen of die dat nog niet doet, maar dat misschien wel nodig zou hebben?

Amanda:
Ik zeg altijd: de keuze ligt bij de persoon in kwestie. Voor mij heeft het wel geholpen, het keycord. Maar nogmaals, het is hun keuze, maar ik denk dat het zeker wel kan helpen. Want je weet nooit wanneer… er kan zich zo in één keer een situatie voordoen dat je in één keer overprikkeld raakt midden in de supermarkt of op een vliegveld. En dat mensen je dan wel gelijk kunnen herkennen aan dat keycord, zo van: ‘Er is wat aan de hand,’ en dan kan er ook sneller op gereageerd worden. Maar nogmaals, ik zou iemand niet dwingen.

Nora:

Nee, natuurlijk niet.

Amanda:

Maar ik zou wel zeggen: het helpt wel, maar de keuze ligt wel bij die persoon. Mij heeft het in ieder geval wel geholpen, tot nu toe.

Nora:
Nou, dat is in ieder geval heel fijn. 

Amanda:

Ja. 

Nora:

Nou, als laatste: heb je een advies of een wijze les die je wilt meegeven aan iemand die worstelt met hetzelfde als wat we net besproken hebben?

Amanda:
Zoals ik eigenlijk al eerder in deze podcast noemde: sowieso niet opgeven. Als je iets wil, probeer echt door te zetten. Geef niet op. Kom ook op voor jezelf en geef ook op tijd aan wat je nodig hebt, dan kan jou nooit kwalijk genomen worden dat jij iets niet op tijd hebt gemeld. En als je iets heel graag wil, ga ervoor en laat je niet door iemand gek maken dat je iets niet kan. Dat is ook iets wat ik tijdens mijn hbo heb geleerd. Dat zelfs de psychologen die mij de diagnose hebben gegeven, maar ook bij de onderwijsinstelling waar ik mijn hbo-opleiding deed, zeiden: ‘Moet je niet wat een niveau lager gaan doen?’ Nee, ik laat mij niet gek maken. Ik moet en ik zal het halen. Kijk, als het echt niet lukt, ga dan wat anders doen. Maar ik zou gewoon zeggen: ga ervoor en zet door, want het is ook een goede voorbereiding op de echte wereld. Want je zal altijd ook dingen in je leven moeten doen die je misschien niet leuk vindt of die moeilijker zijn of waar er wordt verwacht dat je buiten je comfortzone moet gaan. Dat hoort erbij. Anders kom je niet waar je wil komen.

Nora:
Ja. Heel mooie woorden als afsluiting zo. Heel erg bedankt dat je met mij in gesprek wilde gaan voor de eerste aflevering van de podcast. En inderdaad heel erg bedankt.

Amanda:

Ja.

Nora:
Wil jij nou ook jouw Sunflower-verhaal delen en in gesprek komen op de podcast? Mail dan naar: gesprekken@hiddendisabilitiesstore.com. Bedankt voor het luisteren en tot de volgende keer.